Bij het idee dat iemand mijn dagboeken zou publiceren krijg ik spontaan hartkloppingen. Ik vind kwetsbaar zijn bij anderen heel moeilijk (zelfs in therapie, waar het juist “mag”). Het voelt soms alsof je echt een stukje van jezelf weggeeft, en dat is al eng genoeg mét consent, laat staan zonder. Violation, indeed.
(En dat zeg ik - stiekem - een beetje met pijn in mijn hart, want ik verslind het liefst iedere letter van Joan Didion)
Het doet me een beetje denken aan het boek Van dit dat en van alles wat, waarin allerlei schrijfsels van Martine Bijl zijn verzameld en uitgegeven zijn als een boek. Ook hier uitgebracht na haar dood. En hoewel het ergens een beeld geeft van haar leven en schrijfstijl, zijn het ook hier vaak dagboekfragmenten of fragmenten die ze nog niet af of goed genoeg vond voor op papier die misschien niet voor het grote publiek zijn bestemd. Ik zou het als schrijver niet fijn vinden als er na mijn dood van alles werd uitgebracht waar ik zelf geen stem meer in heb.
Ik word hier ook boos van! Ik vind al dat je met je directe nabestaanden het gesprek moet hebben over het lezen van je dagboek, apps, correspondentie etc. na je overlijden. Laat staan dat deze zomaar gepubliceerd zouden worden : / Het gebeurt volgens mij vaak genoeg dat dagboeken e.d. gepubliceerd worden, toch? Dus blijkbaar vinden de meeste mensen dat niet zo'n probleem.
Ja. Dat is inderdaad iets om over na te denken en om te bespreken. Wat gebeurt er met wat je achterlaat en hoe wil je dat mensen daarmee omgaan? Misschien staan we daar nog te weinig bij stil.
Bij het idee dat iemand mijn dagboeken zou publiceren krijg ik spontaan hartkloppingen. Ik vind kwetsbaar zijn bij anderen heel moeilijk (zelfs in therapie, waar het juist “mag”). Het voelt soms alsof je echt een stukje van jezelf weggeeft, en dat is al eng genoeg mét consent, laat staan zonder. Violation, indeed.
(En dat zeg ik - stiekem - een beetje met pijn in mijn hart, want ik verslind het liefst iedere letter van Joan Didion)
Het doet me een beetje denken aan het boek Van dit dat en van alles wat, waarin allerlei schrijfsels van Martine Bijl zijn verzameld en uitgegeven zijn als een boek. Ook hier uitgebracht na haar dood. En hoewel het ergens een beeld geeft van haar leven en schrijfstijl, zijn het ook hier vaak dagboekfragmenten of fragmenten die ze nog niet af of goed genoeg vond voor op papier die misschien niet voor het grote publiek zijn bestemd. Ik zou het als schrijver niet fijn vinden als er na mijn dood van alles werd uitgebracht waar ik zelf geen stem meer in heb.
Ik word hier ook boos van! Ik vind al dat je met je directe nabestaanden het gesprek moet hebben over het lezen van je dagboek, apps, correspondentie etc. na je overlijden. Laat staan dat deze zomaar gepubliceerd zouden worden : / Het gebeurt volgens mij vaak genoeg dat dagboeken e.d. gepubliceerd worden, toch? Dus blijkbaar vinden de meeste mensen dat niet zo'n probleem.
Ja. Dat is inderdaad iets om over na te denken en om te bespreken. Wat gebeurt er met wat je achterlaat en hoe wil je dat mensen daarmee omgaan? Misschien staan we daar nog te weinig bij stil.
Bizar zeg. Je zou denken dat dit op de een of andere manier juridisch dichtgetimmerd zou (moeten) zijn.
Dat zou ook mijn hoop zijn! Mocht iemand met verstand van (Amerikaans) recht op dit gebied er iets zinnigs over te zeggen hebben…