Discussion about this post

User's avatar
Petra van der Fange's avatar

Ik word hier ook boos van! Ik vind al dat je met je directe nabestaanden het gesprek moet hebben over het lezen van je dagboek, apps, correspondentie etc. na je overlijden. Laat staan dat deze zomaar gepubliceerd zouden worden : / Het gebeurt volgens mij vaak genoeg dat dagboeken e.d. gepubliceerd worden, toch? Dus blijkbaar vinden de meeste mensen dat niet zo'n probleem.

Expand full comment
Ashley Lynn's avatar

Bij het idee dat iemand mijn dagboeken zou publiceren krijg ik spontaan hartkloppingen. Ik vind kwetsbaar zijn bij anderen heel moeilijk (zelfs in therapie, waar het juist “mag”). Het voelt soms alsof je echt een stukje van jezelf weggeeft, en dat is al eng genoeg mét consent, laat staan zonder. Violation, indeed.

(En dat zeg ik - stiekem - een beetje met pijn in mijn hart, want ik verslind het liefst iedere letter van Joan Didion)

Expand full comment
4 more comments...

No posts